Adres

Dumortierlaan 36

Situering

Hoek Dumortierlaan en J. Mennekenslaan, aan de andere zijde van de Heilig Hartkerk.

Bestaansperiode

Eind jaren 1940 en jaren 1950.

Uitbater

Mevrouw (Wed.) Delanghe

Korte situering

Opgenomen in de lijst uit het gemeentelijk archief van Knokke van tehuizen uit 1956 waar kinderen tegen betaling worden opgenomen. Fungeerde ook als vakantiekolonie.

Het verhaal van Liliane Dewulf

Liliane Dewulf was van 1947 (1948) tot 1951 voltijdse begeleidster in Institut ‘Nos Enfants’. Ze werkte er het hele jaar door. Het was haar vaste baan. Er verbleven het jaar rond kinderen tussen drie en twaalf jaar. De kinderen die naar school moesten, deden dat in een Franstalige school in Duinbergen.

De grote villa stond op de hoek van de Dumortierlaan en de J. Mennekenslaan aan de andere zijde van de Heilig Hartkerk. Ze stond wat hoger op een duin. Toen stonden er nog niet zo heel veel huizen. Liliane: “Er was voldoende plaats om rond de villa te spelen in de duinen vlakbij. Regende het, dan speelden we binnen gezelschapsspelletjes en zo.”

Het gebouw had een grote hall, waar vaak een man muziek speelde. Er was een eetplaats die ook dienst deed als leefruimte. Boven was een aantal badkamers en ook verschillende slaapkamers. Kleine jongens en meisjes sliepen samen. Bij grotere kinderen sliepen jongens en meisjes apart. In de zomer was er altijd plaats tekort en dan gingen kinderen slapen in een speciaal daarvoor gehuurde verdieping van een grote villa in de IJzerstraat. Hun maaltijden namen ze in de villa.

Tijdens de zomervakantie waren er veel meer kinderen dan de rest van het jaar, hoofdzakelijk van ouders met een villa aan de kust en die het te druk hadden om tijdens de vakantieperiodes op hun kinderen te letten. In juli en augustus stuurden de mutualiteiten ook wel groepjes van hun kinderen naar ‘Nos Enfants’.

Liliane: “Het was er altijd druk. Mijn dag begon van zodra het eerste kind wakker werd, zo tussen 7 en 7u30. We maakten ons dan snel klaar. Na het ontbijt trokken we eropuit. ’s Middags werd er gegeten in de villa. Ook ’s namiddags waren we bijna altijd weg. ’s Avond na het eten werden zoals in ieder huisgezin spelletjes gespeeld. Rond 20u30 gingen de laatste kinderen slapen. Maar het was vakantie, dus je mocht niet te streng zijn. De dag was dan voor mij ook wel voorbij. Ik sliep ook in de villa met de deur open: als er iets gebeurde, dan was ik er snel bij.”

In de vakantie bleven de kinderen een aantal weken tot twee maanden. Nederlandstalige en Franstalige kinderen door elkaar. Ze konden steeds vanaf de eerste dag goed met mekaar opschieten.

Liliane: “We hadden een strandkabine vlakbij de Zeedijk ter hoogte van het Rubensplein. In die kabine zaten alle spullen die de kinderen nodig hadden om op het strand te spelen. Ook hun zwemgerief lag er klaar om te gaan zwemmen. We trokken elke voor- en namiddag naar het strand.”

“Er werd heel veel gewandeld”, herinnert Liliane zich. “Op het strand speelden we de klassieke strandspelen: zandkastelen bouwen, papieren bloemen maken, schelpen zoeken... We moesten zelf geen bijzondere uitstappen regelen. Soms werd er wel eens een uitstap gedaan bij voorbeeld naar Moeder Siska.” Op één van de foto’s staat een groep oudere kinderen tijdens een bezoek aan de Heilige Bloedprocessie in Brugge.

Liliane: “Ik was één van de vaste begeleidsters. Als er meer dan tien kinderen waren ging er een extra monitrice mee. Ook de kinderen van de uitbaatster, mevrouw Delanghe gingen vaak mee. Namen van kinderen herinner ik me niet meer. Kinderen die er heel het jaar verbleven, waren van ouders die het te druk hadden om voor hun kinderen te zorgen. Maar ze bezochten ze wel tijdens het weekend.”

{pgcooliris id=55|width=100%|height=500|numrows=2|otherflashvars=style=white&showSearch=False}