Verslagen en Meldingen:
2. De Rantsoenerings-Miserere

Eerwaarde Heer N. Vanmaeckelberg, pastoor van Oostkerke heeft een Miserere-psalm opgetekend, die gedurende de oorlog 1940-45 in het land van Uilenspiegel werd gezongen ... of kort daarna, om de schaarse ravitaillering ... gemakkelijker te verteren!

Den orloge in veertig, ol was miserie van ‘t begun toe ‘tende
Met rantsoeneringe en ol dien brol, ‘t Was niemand die der entwa van kende.

De krieg was nog maar olf van kant, of ze begosten te rantsoeneren
en mè j’n tembers in j’n hand mocht je ton stilletjes kreveren.

Numero één was koekebrood met meel van eikels of kastanjen.
Afin, me zien der nie van dood, mo z’en ons toch genoeg doen gajjen.

Numero twee gebrande geste, mosten we kaffie heten.
Mor osjè ‘t droenk je smakte best, ’t wa  juust lik sop van vorte beten.

Vo drie 'n viere was ‘t vet, bëtrter of magertriene.
En hemme der niet vele g’het, elk kreeg zijn part en ‘t ziene.

Gebrande geste sapristie, was niet alleene vo kaffiewuven.
Ze kregen der nog krotte bie, siekkereie vo tembers vuve.

Vo zesse was ‘t Tirlemont, kristalizee of kassonade.
M’aan nie genoeg met ons rantsoen, en leefden moar ip Gods genade.

Vo zeven en acht waren we bros,
tenzie ip grote dagen kwamen der havervlokken los,mo meer en mosten me niet vragen.

Numero negen was vo koas, vor ip j’n boterham te smeren.
Me gebruukten ‘t ook, en ‘t was niet dwaas, om ons in tied van nood te scheren.

Vo vlees, och God een klontje groot, waren e numerootjes tiene .
Lag  je rasjon do blek en bloot, het was haast nie te ziene.

De vulle melk, droeg “Halve” als merk, ‘t was melk dus zonder water.
De melkboer deed ton ‘t doperswerk, en schilderd’ ons een pater.

Vor twelve kochten w’ons rasjon zeleie lek men lippe,
mor osje ‘t smeerde sakkernon, was ‘t sliek van uut de grippe.

De twintig was patattebon, muzen of blauwe neuzen,
‘t Waren lik marbels gokkernon, m’aan geen ander keuze.

Van kolen of een zakske spriet, ‘t zij koks of halve vette.
Daarvan en zagen me oost nieks, ol lazen we ‘t in de gazetten.

Je ziet, dat rasjonnementsbestaan, dat was noch haar noch plume
het maakte rap van elk persoon, nen haring in kostume.

Me liepen ton de wienkels af, al smullend lik ’n hondje.
Madam en kant er nieten mè van af, vo buten ons rasjontje.

Amen.