Op bezoek bij de familie Cosyn
Hotel du Soleil in Duinbergen
André Desmidt
Wie de naam COSYN uitspreekt, denkt onmiddellijk aan een hotel... maar wellicht niet onmiddellijk aan Duinbergen...
De familie Cosyn is immers een rasecht hoteliersgeslacht uit Knokke. Denken we maar aan het Hotel Cosyn (vroeger op de hoek van de Sebastiaen Nachtegaelestraat en de Edward Verheyestraat).
Vader Robert was er samen met zijn echtgenote niet alleen de succesvolle uitbater, maar was evenzeer bekend als actief lid en zelfs voorzitter van de toenmalige toneelgroep POGEN. (Voorloper van het tegenwoordige Koninklijk Knoks Toneelgezelschap).
In 1946 verhuisde het gezin naar het Hotel Brighton in de Kustlaan (waar nu optiek Gobert is).
Maar in 1962 werd dit hotel afgebroken... waardoor moeder en de drie kinderen verhuisden naar Duinbergen.
Daar exploiteerden zij Hotel du Soleil vanaf 1963 (het jaar van die ijskoude winter... toen de zee dichtgevroren zat). Het hotel was eigendom van de heer Achiel Verstraete, beenhouwer uit Heist.
Zoon Jef, die later het hotel zou overnemen, liep school in de hotelschool te Koksijde. Zijn echtgenote volgde de lessen in Spermalie te Brugge... en van ‘t een kwam ‘t ander...
En zo trouwde Jozef Cosyn met zijn liefje uit Hamme in het zoete Waasland
Zij runden het pension “de familie”, dat vooral op volle toeren draaide tijdens de zomermaanden juli en augustus. Ondertusen is men reeds aan de vierde generatie met Stefaan die hotelmanagement studeerde.
In het hartje van Duinbergen kwamen zeer veel oude adellijke families en voorname politici. Het feit dat Burgemeester de Gheldere ook een Duinbergenaar was, bleek daar niet vreemd aan te zijn.
Het is trouwens nog steeds zo dat Duinbergen een bijzondere aantrekkingskracht heeft op de oude adellijke families, die vooral in het voorjaar nog steeds fervente bezoekers zijn van het aantrekkelijke en charmerende Duinbergen.
Er was een grote toeloop van families met een kleine “D”: de Gheldere, de Schietere de Lopphem, de Borggraeve, de Bergeyck, de Lannoy, de Potestat, de Chestroy...
De hotellerie is sinds die beginperiode veel veranderd. Er zijn ook heel wat oude hotels verdwenen: (Les sables d’or, Pierre et Gabriël, Pauwels, La Dunette, Pré Feuillet, Osborne...).
Ook de oude manier van werken is verdwenen. Als kamermeisjes werkten vooral meisjes en dames uit Heist. Het waren harde werksters waar men steeds op kon rekenen !
Waar er nu een ontbijtbuffet staat en de meeste warme maaltijden ook in buffetvorm worden aangeboden was dit vroeger wel wat anders.
Eten was een ritueel. Specifiek voor het hotel was wel dat de gasten steeds met de hotelbel uitgenodigd werd om aan tafel te komen. De omgekeerde wereld wellicht... want schreven we niet dat vooral adellijke families naar Duinbergen kwamen?
Families die thuis waarschijnlijk gewoon waren om zelf de bel te hanteren om het personeel te verwittigen dat het eten mocht opgediend worden. En hier ging de bel opdat de hotelgasten aan tafel zouden komen. Een vorm van discipline?
Een speciale tafel trouwens, want men hield er aan om de gasten allemaal aan één grote tafel te plaatsen, iets wat nu niet mee zou gewaardeerd worden, want nu houdt men meer van hoekjes en kantjes en... privacy.
DUINBERGHEN - HOTEL DU SOLEIL - Rue des Patriotes
Proprlètalre : A. VERSTRAETE Eau courante — Bains — Téléphone 137 • Façade Sud vers les dunes
Was het eten een ritueel, dan kon dit ook gezegd worden van de dagelijkse schoenenpoets.
Een niet te onderschatten karwei... maar ook geapprecieerde service aan de klanten.
Het was gebruikelijk dat ‘s avonds, voor het slapengaan, de schoenen op de gang geplaatst werden zodat die konden gereinigd en opgeblonken worden. Een erezaak. Maar soms had men de indruk dat de hotelgasten hun vuile schoenen van thuis hadden meegebracht om die ook eens grondig te laten reinigen door het gespecialiseerd hotelpersoneel.
Maar het moet ook gezegd dat tucht en orde niet altijd zegevierden. Het gebeurde dan ook wel eens dat men de in de gang geplaatste schoenen van plaats verwisselde.
Door die kwajongensstreek kwamen de schoenen dan de volgende morgen niet meer voor de juiste deur en dat kon wel eens voor gevolg hebben dat het ‘s morgens bijzonder druk was aan de receptie van het hotel...
Leuk om te volgen van aan de ontbijttafel voor de deugnieten die oorzaak waren van al die ellende.
Nu staat er een schoenpoetsmachine op de gang en is iedereen tevreden... en worden ook veel minder schoenen gekuist, want men moet het nu zelf doen!
Duinbergen (Belgique) HOTEL DU SOLEIL Propriétaire: A. VERSTRAETE Rue des Patriotes
Restaurant - Pension - Prix modérés - Tout confort - Tel. 137 - Vue sur mer.
Une jolie vue des dunes prise d’une des fenêtres de l'hôtel
Duinbergen herleeft sinds de vernieuwing van de punt van Duinbergen, of het sinds tientallen jaren verloederde project Shopping Center Duinbergen Beach.
En met terechte nostalgie wordt dan gesproken over het vroegere ‘Le Petit Casino’, waar men kon tennissen, tafeltennis binnen, tafelvoetbal... en vooral ook kon genieten van de gezelligheid aan de bar.
Een echte ontmoetingsplaats voor jongeren in de jaren vijftig - zestig.
Duinbergen. Villas dans les dunes
Nu is er het project Stübbenpark (Stübben was de Duitse urbanist die Duinbergen ontworpen heeft), met het mooie gebouw Sunbeach, geïntegreerd in een duinenlandschap en met aan de zuidzijde een sportstrand, dat deze zomer reeds bijzonder succesvol was.
Trouwens de functie van ontmoetingsplaats voor sportieve jongeren komt hier zeker terug. Ook de surfclub heeft een dergelijke functie.
In Duinbergen is het op de surfclub zelfs zo gezellig en intiem dat zelfs Helmut Lotti met zijn liefje Carole kwam genieten van de zon en de zee. Ver weg van de papparazzi.
En zo loopt ons bezoek in de villa Sint Michel stilaan ten einde. We werden er ontvangen met hotelservice... à l’heure de l’appéritif én met hapjes !
Vanuit de villa hebben we een prachtig zicht op het Duinbergen dat wel eens Wittekerke genoemd wordt. We zien een stukje van de zee, we zien de authentieke witte villa’s met rode pannendaken en we zien ook een stuk van het bosje van Heist, met name de keunepit.
Vooraleer te vertrekken vernemen wij ook nog iets meer over de villa zelf. Reeds vier maal verbouwd en herbouwd. Kort na de oorlog stond de villa onbewoond... en brandde op onverklaarbare wijze grotendeels uit.
Achteraf bleek dat een duinenkonijn over een mijn gelopen was waardoor een ontploffing ontstond en het huis in brand vloog.
Maar daarmee komen wij bij de oorlog, die een slechte periode was voor het toerisme en de hotels... vandaar dat we er bij deze geen aandacht zullen aan besteden.
Dank zij ons bezoek kregen wij weer wat meer inzicht in het leven van Duinbergen en haar bewoners. Een stimulans om verder op ontdekkingsreis te gaan bij onze honderdjarige.. Duinbergen..
[DOWNLOAD HET OORSPRONKELIJK DOCUMENT]